Miał kochającą żonę, miał przyjaciół, miał spore stado. Miał też swój namiot, a w nim wszystko pięknie poukładane. W sumie całe swoje życie miał pięknie poukładane. I w sumie prawie wszystko miał. Jednego mu tylko brakowało… Chyba powinien być szczęśliwy – ale jakoś nie potrafił. Prawie całe swoje życie już przeżył, przeżył w spokoju i dostatku. Wielu nie miało nawet części tego, co on miał. Powinien być szczęśliwy… A jednak każdej nocy wychodził na pobliskie wzgórze i z tęsknotą patrzył w niebo. Noc po nocy, wychodził na szczyt wzgórza i w czarną otchłań posyłał słowa pełne tęsknoty, żalu, prośby… Latami.
Bo choć miał Abram piękne stado, choć miał piękny namiot a w nim cudowną żonę, to jednak czegoś w jego życiu brakowało. Czegoś najważniejszego – sensu i celu. Więc nie mógł być szczęśliwy. Więc równie dobrze, myślał nocami Abram, mogło nie być tego stada, tego namiotu, mogło nie być jego. To nie miało sensu.
I przyszła nareszcie któregoś razu taka noc, gdy Niebo odpowiedziało Abramowi: "Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej i z domu twego ojca do kraju, który ci ukażę. Uczynię bowiem z ciebie wielki naród, będę ci błogosławił i twoje imię rozsławię: staniesz się błogosławieństwem." Abramie, jeśli pragniesz, jeśli naprawdę tego chcesz – otrzymasz. Spakuj twój piękny namiot, w którym wszystko sobie przez długie lata swego życia poukładałeś, weź swoje stado, weź swą żonę pod rękę i ruszaj! Nie stój dłużej na tym wzgórzu, patrząc żałośnie w czarne niebo, rusz się wreszcie! Oto Ja, twój Pan, daję ci obietnicę: jeśli wyruszysz w drogę, jeśli wystarczy ci odwagi by stąd odejść i wszystko zacząć na nowo – spełnię twoje marzenie!
Poszedł. Nie stchórzył. Postanowił odnaleźć swe szczęście, chwycić je mocno w swe dłonie i zobaczyć oczyma ciała, nie tylko wyobraźni. Poszedł i odnalazł.
A po ojcu naszym Abrahamie wielu jeszcze usłyszało podobny głos: jeśli nie jesteś szczęśliwy, jeśli brakuje ci tego czegoś najważniejszego na świecie, to wstań i wyrusz w drogę. Bo Bóg zawsze tak mówi. Tak powiedział Piotrowi, Jakubowi i umiłowanemu swemu Janowi – chodźcie ze mną, chodźcie na szczyt tamtej góry. Chodźcie, choć gorąco, choć daleko, choć góra wysoka i stroma. Jeśli pójdziecie ze mną, jeśli wystarczy wam odwagi by pójść tam gdzie was poprowadzę, by zobaczyć to, co chcę wam pokazać – będziecie szczęśliwi. Chodźcie, ruszajmy! "Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i brata jego Jana i zaprowadził ich na górę wysoką, osobno. Tam przemienił się wobec nich: twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło."
Więc jeśli chcesz tak jak Piotr krzyknąć "Panie, dobrze, że tu jesteśmy", jeśli tak jak on chcesz wykrzyczeć "chwilo trwaj", rozbiję tu namiot, tu zostanę, bo nareszcie jestem szczęśliwy – rusz się wreszcie! Wyrusz w drogę, zaufaj i pozwól by On cię poprowadził swoją ścieżką. Nie siedź już dłużej, ruszaj!
A chociaż to droga przez pustynię, droga na wysoką górę, "weź udział w trudach i przeciwnościach znoszonych dla Ewangelii według mocy Boga! On nas wybawił i wezwał świętym powołaniem!"
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz