Czym człowiek starszy, tym mądrzejszy. Uczymy się, a jest czego. Tyleż tej mądrości wokół nas. Tylu ludzi częstuje nas swymi złotymi myślami. Mówią - "Nikt nie jest święty". Taka ludowa mądrość, mądrość pokoleń. A my powtarzamy za nimi. Powtarzamy chętnie, bo wielu tak mówi. Powtarzamy chętnie, bo wygodnie to powtarzać. I dodajemy od siebie że "życie to nie bajka". I się żyje. Jakoś.
Uczymy się życia. Że jest szare i smutne. Że nie można od życia i od siebie zbyt wiele wymagać. Że to normalne, że jest jakieś takie trochę nieudane, trochę rozczarowujące. Ale skoro nikt nie jest święty, skoro życie to nie bajka… Nie ma co marzyć, nie ma co się spinać. Świętość zostawmy tym kolorowym postaciom z księżowskich obrazków. Oni byli inni niż my. Chyba z innej gliny ulepieni. I chyba po innej ziemi chodzili, bo ta po której my stąpamy jest szara. I bardzo brudzi. Brudne serce, brudne dłonie, brudne stopy. I tak ma być. Trzeba znać swoje miejsce w porządku świata i nie chcieć zbyt wiele.
Wierzysz w te ludowe mądrości?
Bo ja nie wierzę. Ja wierzę, że święci istnieją. Że są ich nieprzeliczone tłumy. Ja wierzę, że Bóg ulepił ich z tej samej gliny co mnie. I wiem że po tej samej ziemi co ja chodzili. Tak samo brudziła ich stopy, jak brudzi moje. Ich życie to też nie była opowieść przez Andersena wydumana przed kominkiem.
Wierzę za to w Słowo Boga. "Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec: zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi: i rzeczywiście nimi jesteśmy." Jestem dzieckiem Wszechmocnego! Jestem Księciem Nieba! I wiem, że mogę być święty. Muszę być święty. Inaczej nie wypada. To żałosne, gdy książę przyjmuje los świniopasa. To żałosne, gdy dziedzic Królestwa uwierzy w to, że jego losem jest gnój i obora. W moich żyłach płynie Krew Boga! I jeśli mam wierzyć w ludowe mądrości i porzekadła, to chyba tylko w to – raz się żyje. Nie zmarnuję więc żadnej chwili swego życia. Chcę żyć jego pełnią, chcę żyć jak Książę Nieba, dziedzic Królestwa, dziecko Wszechmocnego. I wiem, że mogę. Bo na stole przede mną Kielich pełen Krwi co wybiela szatę mego serca. I Chleb, co daje mi siłę. I Słowo, które jest jak lampa u mych stóp.
Życie jest za krótkie, by cieszyć się tandetą. On pokaże mi pełnię życia. "Każdy zaś, kto pokłada w Nim tę nadzieję, uświęca się, podobnie jak On jest święty."
A ty? Dziecko Boga, przyzwyczaiłeś się do losu świniopasa? Pogodziłeś się z tym, że twoje miejsce na gnoju, w obórce? Dziecko Boga, nie słuchaj idiotów!
