"Abyście byli czyści i bez zarzutu na dzień Chrystusa, napełnieni plonem sprawiedliwości" woła poprzez przepaść wieków św. Paweł.
A ludzie słuchają. Wielu słucha. Bo tak naprawdę wielu pragnie doskonałości. Ludzie pragną być czyści, chcą być bez zarzutu, chcą lśnić jak perły, jak diamenty. Bo to takie szlachetne i właściwe. Takie… ładne. A nawet piękne. Ludzie pragną piękna.
Abyście byli czyści i bez zarzutu… A któż pilniej starał się realizować te słowa, niż faryzeusze? Ci, którzy znali każdy, nawet najdrobniejszy, przepis Prawa Mojżeszowego. Godziny całe spędzali w Świątyni, Słowa Pisma przywiązywali sobie do ręki i do czoła skórzanym rzemieniem. Ci, którzy niczego nieczystego nie ważyli się tknąć. Czyści i bez zarzutu… Lecz czy to nie oni właśnie tyle gorzkich słów z Ust Boga usłyszeli? Czy to nie o nich Pan powiedział "groby pobielane, pełne zgnilizny"? Czy nie oni - rękami pogan, by własne zachować czystymi – przybili Boga, jak przestępcę, do Drzewa Hańby? Oni, czyści i bez zarzutu. Doskonali.
Dlaczego tak się stało? Bo chcieli być piękni, lecz piękna nie rozumieli.
Ciężko pracowali by tę piękność osiągnąć. Walczyli ze swoimi słabościami. Walczyli o formalną czystość. Walczyli o pobożność. Walczyli o siebie.
Lecz tylko dla siebie. Nie dla Niego.
Silikonowa piękność człowieka bez miłości… Pusta i pozbawiona celu.
Ludzie pragną być piękni. Chcą być czyści i bez zarzutu, bo to ładne. I są gotowi z zaciśniętymi zębami o to walczyć, cierpieć, płacić wielką cenę by to osiągnąć.
Faryzeusze powtarzający sobie każdego ranka wszystkie przepisy obrzędowego prawa, by żadnego nie przekroczyć.
Kobiety ciułające każdy grosz na kolejną operację plastyczną, z kilogramami silikonu pod skórą.
Oni niczego nie rozumieją. Nie rozumieją że walka o siebie dla siebie nie ma sensu. Że walczyć o siebie jest sens tylko wtedy, gdy tego siebie chcesz i masz komu ofiarować. Że jeśli nie umiesz kochać, choćbyś był najdoskonalszy, niczego nie zyskasz.
Tak więc walcz o doskonałość, abyś był czysty i bez zarzutu. Lecz nie rób tego dla siebie. Bo to silikonowa wiara, silikonowa moralność. To jak budowanie domu, w którym nikt nie ma zamieszkać – choć piękny, to pusty, zimny i pozbawiony celu. I szybko się rozpadnie. Nie buduj dla siebie. Bo życie przed lustrem, nawet jeśli znajdziesz tam piękne odbicie, to jednak dalej samotność i pustka.
