Obietnica

Mały człowiek w wielkim świecie. Zagubiony pośród wielu spraw, samotny w tłumie ludzi. Jakże dziś o to łatwo.

I jakże się dziwić, że Bóg o mnie zapomniał. Modlę się, czekam z wiarą – ale takich jak ja są miliardy. Miliardy ważnych ludzi i ich wielkich spraw, rozsianych po całym świecie i po całej historii. I pośród tego wszystkiego taki mały ja. Ja, o którym zapominają nawet najbliżsi mi ludzie. Ja, którego małe czy większe dramaty są ważne tylko dla mnie jednego.

Bóg obiecał mi szczęście, obiecał swoją miłość. Pewnie to nie jest Jego zła wola, po prostu gdzieś Mu się zgubiłem, jakoś mnie przegapił…

"A ty, Betlejem Efrata, najmniejsze jesteś wśród plemion judzkich! Z ciebie Mi wyjdzie Ten, który będzie władał w Izraelu!". A ty, Betlejem, choć jesteś tylko małą wioseczką, nic nie znaczącą dla świata, zrodzisz Zbawiciela. Ciebie sobie upatrzyłem do wielkich spraw, tak sobie postanowiłem – i tak właśnie uczynię. Tak powiedział Pan.

A potem historia całego wszechświata tak się potoczyła, by słowo Pana się wypełniło. Abraham był ojcem Izaaka; Izaak ojcem Jakuba; Jakub ojcem Judy i jego braci; Juda zaś był ojcem Faresa i Zary, których matką była Tamar. Fares był ojcem Ezrona; Ezron ojcem Arama; Aram ojcem Aminadaba; Aminadab ojcem… i tak się toczyły losy świata. Aż w Betlejem, małej wioseczce, Maryja zrodziła Zbawiciela.

Pan wziął w swoje dłonie historię wszystkiego i wszystkich, by wypełniła się obietnica którą złożył maleńkiemu plemieniu, maleńkiej wioseczce przez wszystkich zapomnianej. Tak pokierował historią wszechświata, by dochować wierności wioseczce przez świat zapomnianej.

Ty, maleńki człowiek. Sam pośród czterech ścian, z problemami które nikogo nie obchodzą. Z oczami pełnymi łez, którymi się nikt nie przejmuje. Tobie Pan przyrzekł szczęście. I bądź pewien – cały wszechświat jest gotów ugiąć, by swej obietnicy dochować.