Dar czy Darczyńca

Choć trudny, to jednak jest to piękny świat. Choć pełne bólu i cierpienia, to jednak jest to piękne życie. Mogło być jeszcze piękniejsze, lecz nasza głupota wiele zepsuła.

Świat jest piękny, bo spod Bożych palców wyszedł. I nawet nasz grzech i nasza głupota wszystkiego nie zdołały zniszczyć.

Jednak by docenić to piękno, by się nim w pełni zachwycić, by nauczyć się tym wszystkim cieszyć, trzeba widzieć.

Widzieć Twórcę, zanim zobaczysz stworzenie. Widzieć Tego, który jest Pięknem samym, by docenić piękno. Znaleźć Tego, który jest Miłością, by umieć kochać.

Człowieku, chcesz cieszyć się życiem?

Dałem ci piękny świat, mówi Pan. Stworzyłem go dla ciebie. Spójrz, tyle pięknych rzeczy wokół ciebie. I dałem ci ręce, byś mógł po nie sięgnąć. Lecz jeśli ciesząc się nimi zapomnisz o mnie… Lepiej odetnij sobie te ręce, które sam ci dałem. Zapomnij o tych pięknych rzeczach, które dla ciebie uczyniłem.

Spójrz, stworzyłem tyle pięknych miejsc. I dałem ci nogi, byś mógł tam pójść. Lecz jeśli te miejsca tak cię zachwycą, że odejdziesz ode mnie, że mnie zostawisz… To lepiej odetnij sobie nogi, które ci dałem i zostań przy mnie.

Spójrz, tylu wspaniałych ludzi postawiłem obok ciebie. Lecz jeśli z miłości do nich zapomnisz o mnie, lepiej ich porzuć.

Zostaw te piękne rzeczy, miejsca, sytuacje – choć sam je dla ciebie przygotowałem. Zostaw tych ludzi – choć sam postawiłem ich na twojej drodze. Odetnij sobie ręce, nogi, wyłup oczy. I zostań przy mnie, Bo jeśli zostawisz mnie, zamiast tego wszystkiego, i tak wszystko to zniszczysz. Nie będziesz umiał się tym cieszyć. Wszystko popsujesz…

Jeśli zostawisz mnie, a wybierzesz moje dary… "Zebraliście w dniach ostatecznych skarby." Tylko że skarby wasze się rozpadły. Złoto wasze i srebro zardzewiały. Wasze szaty zjadł mól. I zostaliście z pustymi rękami. Sami.